Çdo ditë, tre vetë vdesin duke pritur më pas për një transplantim të organeve të tyre. Këto janë statistikat në rang botëror, për këdo që ka nënshkruar në Regjistrin e Donatorëve të Organeve.
Por njerëzit që dhurojnë dhe marrin organe krijojnë një lidhje dhe miqësi të fortë mes njëri-tjetrit. Shumë histori janë dëshmi e një fuqie të jashtëzakonshme mes atyre që humbin një të afërm dhe të tjerëve që marrin organet e tij.
Këto janë miqësi të lindura nga tragjedia, ashtu siç ekzistojnë edhe miqësitë e lindura nga ‘vetëflijimi i pabesueshëm’, kur një dhurues i gjallë heq dorë nga organi i tij për të ndihmuar një të huaj që ka nevojë për të jetuar.
Në fakt ligjet janë shumë strikte në këtë drejtim, pasi është e rrallë që marrësit e organeve të takojnë donatorin ose familjen e tyre. Ata mund të kontaktojnë njëri-tjetrin, por duhet të bëhen në mënyrë anonime nëpërmjet koordinatorëve të transplantimit në spitalet individuale. Ata pastaj mund të takohen nëse shkëmbejnë kontaktet.
Ndaj më poshtë po ju sjellim një histori mbresëlënse mes dy familjeve. Dawn Bridgwood, 53 vjeçe, dhe bashkëshorti i saj Graham, 60 vjeç, jetojnë në New Castle, nën Lyme, Staffordshire, me djalin e tyre Dylan, 17 vjeç, i cili bëri një transplant të mëlçisë në vitin 2006, pasi një grua 65 vjeç, nga Newcastle i dhuroi organet e djalit të saj Jonathan.
Nëna e djalit thotë: ‘Ajo grua i shpëtoi jetën djalit tim, dhe nuk ka afërsi më të madhe se kaq me një person. Dylan është në njëjtën moshë me Jonathan që vdiq, dhe kjo është shumë prekëse. Ne u takuam në fillim në një ndeshje futbolli të Newcastle United, pasi Dylan është një tifoz i zjarrtë i futbollit dhe kështu ishte edhe Jonathan. Pas ngjarjeve qe rrodhen njera pas tjetres, nëna e tij më dha këtë shenim; “E kaluara është dhurata ime për të ardhmen tënde”. Ishte shumë emocionuese,’ tregon nëna e Dylan që bëri transplantin.
Më tej e ëma e Dylan shkruan se ajo letër ishte kaq e bukur. ‘Gjithmonë ndihesha keq që djali i saj duhej të humbiste jetën, edhe pse nga ana tjetër isha e lumtur që Dylan ishte mirë, dhe se vendimi i asaj nëne e kishte shpëtuar tim bir. E kam takuar atë grua dhe përveç falenderimeve i kam thënë se ndihesha shumë keq për situatën e saj. Pas kësaj letre nuk kishim më kontakt për një kohë. Por pas disa vitesh unë vendosa ta kërkoj atë në Facebook, për ti treguar për Dylan që ishte mirë falë ndihmës së saj. Ajo u përgjigj dhe çatuam deri në orën 4 të mëngjesit. Ne filluam të bisedonim çdo javë, pastaj u takuam një muaj më vonë. Ajo solli nipërit e mbesat e saj, motrën dhe tezen e Jonathanit. Tani, ne takohemi herë pas herë kur mundemi duke organizuar ndonjë piknik; për ndonjë ndeshje futbolli, të gjithë bashkë si një familje e madhe,’’tregon zonja Bridgwood.
E ëma e djalit që vdiq tha; ‘Jonatani ishte më i vogli nga katër fëmijët tanë dhe humbja e tij ka qenë shkatërruese. Ai vdiq pasi u aksidentua nga një autobus. Ai kishte parë një shfaqje televizive për transplantet disa javë para se të bënte aksidentin, dhe tha se kjo ishte një ide e mirë, kështu që nuk menduam dy herë për ti dhuruar organet e tij. Ai ndihmoi gjashtë vetë dhe une mora nga një letër nga pesë prej tyre, por nga të gjithë vetëm me Dawn kam mbajtur kontaktet. Është tronditëse kur i merr ato letra në fillim, por më pas e lehtëson disi ankthin, pasi të duket se fëmija yt ende jeton edhe pse në trupin e dikujt tjetër. Shpresoj që Dylan të bëjë të gjitha gjërat që kam dashur për Jonatanin,’’.
Ndërsa vetë Dylan thotë: Mami më kishte thënë se kjo familje që më kishte dhuruar mëlçinë donte të më takonte. Kur më panë, të gjithë shpërthyen në lot dhe më dhanë një përqafim. Unë ju jam aq mirënjohës për atë që bënë për mua. Ata më shpëtuan jetën,’’ tha Dylan. Përktheu, hapur.al
