Nga Amarildo Pregapuca
Çdo regjizor apo shkrimtar ne bote, nese do donte te paraqiste nje fytyre, nje personazh te nje farse, te nje drame tragjiko-komike do te zgjidhte kete fytyre.
– I gezuar, delirant pasi eshte ne qender te vemendjes, pasi ndjehet gjalle…
Dhe per tu ndjere gjalle, mund te gervishti nje makine luksoze, mund te thyej nje pasqyre, mund te grisi nje pikture, mund te shkaterroje nje njeri apo komb.
Per mua Saimir Tahiri ishte fytyra ndryshe e nje Shqiperie te lodhur nga rrempalla, nga poshterimi i figures policore, tallja e saj…por duke qene skeptik, rrol ky i nje qytetari qe e mbaj me shume perkujdes dhe deshire, mendoja.
– Nese Saimir Tahiri eshte fajtor, faktet le ta denojne. Le te linde drejtesia e re me ne themel nje njeri qe punoje fort, bukur, por beri gabime… Por nuk ndodhi keshtu.
Dhe s’kish si ndodhte ndryshe, ne nje koloni 30-vjecare Amerikane..ku ata te denojne, te gjykojne, urdherojne…dhe ne kolononet, shpresojme qe plumbi qorr i tyre, te kap ndonje per te qene…dhe gezohemi nese ndodh.
Pas ketij lloje denimi, sdo doja kurre te shikoja Sali Berishen ne gjyq.
Kete simbol te poshtersise, nje gjyq i tille do ta nxirrte hero.
Te dashur kolone.
Tek shume nga ju e pashe gezimin qe shpreh kjo fytyre idiote e ketij ne foto.
Ju e keni arritur ciklin e transformimit…jam i gezuar per ju, skeni me tru.
