Qeveria britanike e sapoformuar si pasojë e fitores së laburistëve po sjell një revolucion në vend, ku dy postet kyçe në qeveri jua a ka lënë grave. Përkatësisht zv.kryeministrja dhe Kryetaksidarja apo Ministrja e Thesarit dhe Financave do të jetë një grua.
Një risi që nuk ka ndodhur asnjëherë në historinë qindra vjeçare të Mbretërisë britanike. Aktualisht vetëm Shqipëria e Edi Ramës ka sjellë një model ku postet kryesore dhe shumica e qeverisë janë gra.
Qeveria laburiste e Keir Starmer ka dy shpirtra: dhe të dy mishërohen nga një grua. Duke pasqyruar njëra-tjetrën, Rachel Reeves dhe Angela Rayner janë figurat më të fuqishme të ekzekutivit të ri britanik: dhe ata janë atje duke konkurruar për mendjen dhe zemrën e kryeministrit.
Më e vendosura djathtas dhe e majta jashtë rreshtave: Rasheli dhe Anxhela nuk mund të ishin më të ndryshëm nga njëra-tjetra, por ndajnë një vendosmëri që i ka shoqëruar që kur ishin të reja. Njëra u bë Ministre e Thesarit, për herë të parë në histori), e tjetra zëvendëskryeministre e dytë me portofolin e Kohezionit Social.
Roli më i rëndësishëm, në realitet, është ai që zë Rachel: në renditjen e 50 personaliteteve më me ndikim të së majtës britanike, e përjavshmja New Statesman e vendosi atë në vend të parë, madje përpara Starmer: sepse në Londër posti i kreut të Thesarit apo ministrit të Financave në modelin tonë, është një figurë me rëndësi strategjike dhe autonomi të madhe (I famshëm, në kohën e New Laburistëve ishte Gordon Brown, i cili nuk i tregonte buxhetin as Toni Blerit, që e kishte kryeministër. Rachel do të mbajë telat e qeverisë dhe për këtë arsye do të ndikojë në punën e të gjitha ministrive: dhe ajo ka premtuar ta bëjë këtë me disiplinë jofleksibile.
Ajo është shumë e njohur me numrat: para se të hynte në politikë punoi fort e bëri gavetën në Bankën e Anglisë, pas studimeve në Oksford. Askush nuk e vë në dyshim përgatitjen e saj: nga ana tjetër, në shkollë ajo konsiderohej një “peshkope” pasi e kishte mendjen vetëm te librat. E në fakt ishte një fëmijë me medalje ari! U bë kampione e shahut të Britanisë së Madhe për moshat nën 14 vjeç, kur ajo, vajza e mësuesve modeste dhe një nxënëse e një shkolle shumë të zakonshme shtetërore, kënaqej duke mposhtur meshkujt e privilegjuar që dolën nga Eton. Një personalitet i pasqyruar në stilin e saj, që vesh kostume që i tallin pjeshkat, ishte shumë e rëndësishme në zgjedhjet e fundit.
Ajo bindi bankierët e supërfuqishëm të Londrës që të mos kenë frikë me laburistët në qeveri, duke premtuar rigorozitet total të buxhetit. Të qenit “Kancelare e Hekurt” është ambicia e saj.
Në polin e kundërt është Angela: rroba të ndezura, çizme me majë me ngjyra kaleidoskopike, gjuha e kazermës dhe një theks i rëndë nga Anglia e Veriut. Ajo është një proletare e vërtetë: e rritur në një shtëpi e falur nga bashkia në periferi të Mançesterit, nëna e saj ishte një gjysmë analfabete e varfër, e cila ndonjëherë ushqente qentë e saj.
Shtatzënë në moshën 16-vjeçare, Angela la shkollën pa diplomë dhe shkoi të punojë si dado. Por Sindikata është shkaku i shpërthimit të saj, që e projekton atë drejt një ngritjeje meteorike politike, falë aftësisë së saj të pabesueshme për t’u lidhur me masat. Angela është një personazh kontrafersal ku shumë e urrenin por dhe e donin, karriera e së cilës ka qenë në rrezik disa herë: si kur ajo i quajti konservatorët “llum mizogjene” gjatë një batuta jashtë kamerave, ose së fundi, kur ajo përfundoi nën hetim për evazion fiskal.
Gabimi më i madh që mund të bëhet me Anxhelan është nënvlerësimi i saj. Sapo e pamë këtë me rastin e Diane Abbott, deputetes me ngjyrë të pezulluar nga partia për shkak se u akuzua për antisemitizëm.
Ndërsa Starmer, si zakonisht, parapriu për rikandidimin e saj të mundshëm, mjaftoi një ndërhyrje e favorshme nga Angela dhe liderit iu desh gjithashtu të ulte kokën (aq sa shumë kanë pyetur veten se kush është në të vërtetë në krye të Laburistëve). Ajo prezantohet si kampione e punëtorëve dhe është një nga projektet kyçe të qeverisë së re, përkatësisht zgjerimi i garancive sindikaliste, të cilat janë shumë të dobëta në Britaninë e Madhe.
Por duhet të shohim se çfarë do të thotë për këtë Rashel, e cila kujdeset kaq shumë për marrëdhëniet me komunitetin e biznesit, e cila nuk i sheh mirë ato reforma. Pikërisht nga ekuilibri dhe alkimia e tyre do të varet drejtimi i qeverisë së re laburiste: drejt progresivizmit radikal të Angela-s ose maturisë qendrore të Rachel-it. Në mes është Keir Starmer, një enë balte e vërtetë mes dy grave prej çeliku.
