Disa studime në vitet e fundit kanë sugjeruar se sistemi vendimtar, Qarkullimi i Përmbysjes së Meridimit të Atlantikut, ose AMOC, mund të jetë në rrugën e kolapsit, i dobësuar nga temperaturat më të ngrohta të oqeanit dhe prishja e kripës së shkaktuar nga ndryshimet klimatike të shkaktuara nga njeriu.
Por hulumtimi i ri , i cili është duke u rishikuar nga studiuesit dhe nuk është publikuar ende në një revistë, përdor një model më të fundit për të vlerësuar se kur mund të shembet, duke sugjeruar se një mbyllje mund të ndodhë midis 2037 dhe 2064.
Ky studim sugjeron që ka më shumë gjasa sesa të mos shembet deri në vitin 2050.
“Kjo është vërtet shqetësuese,” tha René van Ëesten, një studiues detar dhe atmosferik në Universitetin e Utrecht në Holandë dhe bashkautor i studimit.
“Të gjitha efektet anësore negative të ndryshimeve klimatike antropogjene, do të vazhdojnë, si më shumë valë të nxehti, më shumë thatësira, më shumë përmbytje,” tha ai për CNN. “Atëherë, nëse keni gjithashtu një kolaps të AMOC … klima do të shtrembërohet edhe më shumë.”
Ashtu si një rrip transportieri, AMOC tërheq ujin e ngrohtë sipërfaqësor nga hemisfera jugore dhe tropikët dhe e shpërndan atë në Atlantikun e ftohtë të Veriut. Uji më i ftohtë dhe më i kripur më pas fundoset dhe rrjedh në jug. Mekanizmi ruan pjesë të Hemisferës Jugore nga mbinxehja dhe pjesë të Hemisferës Veriore nga ftohja e padurueshme, ndërsa shpërndan lëndë ushqyese që mbështesin jetën në ekosistemet detare.
Ndikimet e një kolapsi të AMOC do të linin pjesë të botës të panjohshme.
Në dekadat pas një kolapsi, akulli i Arktikut do të fillonte të zvarritej në jug dhe pas 100 vjetësh do të shtrihej deri në bregun jugor të Anglisë. Temperatura mesatare e Evropës do të bjerë, ashtu si ajo e Amerikës së Veriut – duke përfshirë pjesë të SHBA-së. Pylli tropikal i Amazonës do të shihte një përmbysje të plotë në stinët e tij; sezoni aktual i thatë do të bëhej muaj me shi, dhe anasjelltas.
“Një kolaps i AMOC është një rrezik vërtet i madh që ne duhet të bëjmë gjithçka që mundemi për ta shmangur”, tha Stefan Rahmstorf, një oqeanograf fizik në Universitetin e Potsdamit në Gjermani, i cili nuk ishte i përfshirë në kërkimin e fundit.
Për të arritur në përfundimet e tyre, shkencëtarët nga Utrecht përdorën modele më të fundit dhe për herë të parë identifikuan një zonë të Oqeanit Atlantik Jugor si vendin optimal për të monitoruar ndryshimet në qarkullim dhe për të përdorur të dhëna vëzhgimi. Ata shikuan temperaturat dhe kripësinë e oqeanit atje për të vërtetuar parashikimet e mëparshme se kur AMOC mund të arrijë pikën e tij të fundit.
Theksi në kërkimin e oqeanit në kohën e kolapsit është një zhvillim relativisht i ri, tha Rahmstorf. Por kjo flet për atë se sa ka avancuar të kuptuarit e shkencëtarëve për dobësimin e AMOC.
Rahmstorf tha se pesë apo më shumë vjet më parë ai do të kishte rënë dakord që një kolaps i AMOC këtë shekull nuk ka gjasa, megjithëse edhe një rrezik prej 10% është ende i papranueshëm “për një ndikim katastrofik të përmasave të tilla”.
“Tani ka pesë dokumente, në thelb, që sugjerojnë se mund të ndodhë në këtë shekull, apo edhe para mesit të shekullit,” tha Rahmstof. “Vlerësimi im i përgjithshëm tani është se rreziku që ne të kalojmë pikën kthese në këtë shekull është ndoshta edhe më i madh se 50%.”
Ndërsa përparimet në kërkimin e AMOC kanë qenë të shpejta dhe modelet që përpiqen të parashikojnë kolapsin e tij kanë avancuar me shpejtësi rrufeje, ato ende nuk janë pa probleme.
Për shembull, modelet nuk marrin parasysh një faktor kritik në shkatërrimin e AMOC – shkrirjen e akullit të Grenlandës. Sasi masive të ujit të freskët po rrjedhin nga shtresa e akullit dhe po derdhen në Atlantikun e Veriut, gjë që prish një nga forcat lëvizëse të qarkullimit: kripën.
“Tashmë po merrni një fluks të madh uji të freskët në Atlantikun verior, i cili do të prishë plotësisht sistemin,” tha Rahmstorf.
Ky boshllëk kërkimor do të thotë se parashikimet mund të nënvlerësojnë se sa shpejt do të ndodhte një kolaps, tha Rahmstof.
Top Channel
