Humbja e dy grave më të afërta të Doktorit në primare ka ngjallur shumë shqetësim dhe të gjithë sytë janë kthyer nga Muli. Ai konsiderohet si arkitekti i humbjes së tyre.
Këtë shqetësim ia përcolli edhe Lelo.
– Duhet të bëjmë diçka, – i tha ai, – se po ta lënë ty përgjegjësinë.
– Atë punë e di Doktori, – tha Muli. – Ai mund t’i fusë ato në listë. Detyra ime është t’i them që nuk kanë vota. Po qe se i duhen, ai mund t’i fusë në listë. Ka plot kritere të tjera. Për shembull, përveç votave, buzëqeshja ka 40 pikë – Zonja Karo e fiton me buzëqeshje.
Po ashtu, përveç votave, përleshja me policinë ka 50 pikë – Zonja Kalaja i ka dhjetëra raste dhe e fiton. Nuk mbeten jashtë liste.
– Sidoqoftë, ato donin të ndiheshin të vlerësuara nga elektorati, – tha Lelo.
– Epo, elektorati ynë është i vjetër, – tha Muli. – Këto janë të reja, këto dy vitet e fundit kanë ardhur. Ku mbajnë mend ata kush ka ardhur e kush ka ikur këto dy vjet?
Unë vetë jam treguar i balancuar. Kam hequr një femër të bukur, një jo të bukur; një luftëtare, një sqimatare; një që buzëqesh dhe një që të përqesh. Në rregull jam.
– Kalaja po qante, – tha Lelo. – Më tha: “Haram u qofshin lotët e mi, që kam larë sheshin e teatrit me lot e qurra”.
– S’ke faj, – i thashë. – Unë e kam larë me gjak sheshin e Teatrit, se më qëlluan nga këmbët.
– Nejse, – tha Muli. – Tani do të shihet nëse Doktori është në një mendim me mua apo i do ato afër. Rëndësi ka që të dijë që populli është me mua!
