Çdo vend ka zakonet e veta. Në kufirin midis Afganistanit dhe Pakistanit, ku lufta dhe dhuna janë “shokë” të trishtuar të jetës, ekziston “pashtunwali”, një kod etik që për popullin vendas, pashtunët, vlen mbi çdo gjë, madje edhe mbi urrejtjen fisnore. Ai përfshin mikpritjen, pritjen dhe respektin për çdo vizitor. Në Shqipëri ekziston diçka e ngjashme, përfitues i saj ka qenë edhe Milani në marrëveshjen për Ardon Jasharin. Kjo quhet “besa”.
“Besa” është një parim kulturor themelor i traditës shqiptare, që përfaqëson fjalën e dhënë, nderin personal dhe besueshmërinë e një individi. Ajo është e ndryshme, por plotësuese me nderin, që do të thotë “nder familjar”. Të dyja këto koncepte janë pjesë e një kulture, ku identiteti dhe reputacioni shoqëror bazohen në respektimin e kodeve morale të përbashkëta.
Kuptimi i nderit këtu nuk duhet keqkuptuar si në kuptimin negativ ose kriminal, si tek “burrat e nderit” të mafias. Përkundrazi, i afrohet shumë idesë së integritetit dhe përgjegjësisë. “Besa” është një premtim që nuk mund të thyhet. Gjatë shekujve, kur vlente Kanuni, kodi zakonor shqiptar, si besa, ashtu edhe nderi kishin një vlerë juridike reale.
Për këtë arsye, edhe sot, për shumë shqiptarë, fjala e dhënë vlen po aq sa një firmë në kontratë. Duket se mesfushori zviceran me origjinë shqiptare ia dha fjalën (besën) Milanit dhe pikërisht për këtë u përpoq me vendosmëri ta mbante, duke refuzuar oferta më të larta financiare që i erdhën nga klube të tjera te Brugge.
Edhe sot, në Shqipërinë bashkëkohore, larg mentalitetit të Kanunit, një nga fyerjet personale më të rënda është “i pabesë”, i ngjashëm me terma shumë të rëndë latinisht “infidus” dhe “perfidus”, më fyese se homologët e tyre në italishten moderne.
Falë “besës”, Shqipëria shpëtoi shumë hebrenj gjatë Holokaustit, prandaj shqiptarët u nderuan me titullin “Të Drejtët e Kombeve”. Dhe falë besës së dhënë, duke u kthyer te tema më e thjeshtë, Allegri më në fund ka marrë mesfushorin e shumë dëshiruar.
