Mero Baze
Altin Dumani shprehu keqardhjen gjatë raportimit në Kuvend për mënyrën se si u arrestua Ilir Meta një vit më parë, duke ia lënë përgjegjësinë Policisë së Shtetit që kreu ekzekutimin.
E vërteta është se mënyra se si u arrestua bëri shumë zhurmë dhe ishte një skenë e shëmtuar, por të gjithë jemi të vetëdijshëm se gjendja emocionale e Ilir Metës kishte muaj që ishte rënduar nga lajmet për arrestimin e mundshëm dhe paranojat për “tradhëtarët” në oborr të partisë dhe të shtëpisë.
Nga ana e vet, politika nuk arriti të gjente dikë më profesionist që ta realizonte atë arrestim me dinjitet, dhe ende është e paqartë se kush e tepëroi më shumë në momentin e ndalimit – Ilir Meta apo polici.
Për këtë duhej domosdoshmërisht një hetim serioz që mund ta kërkonte vetë Altin Dumani, ose të paktën Prokuroria e Tiranës.
Por unë mendoj se në historinë e arrestimit të Ilir Metës, mënyra e arrestimit nuk është gjëja më e rëndë.
Ajo është vetëm një episod i shëmtuar.
Gjëja më e rëndë është vetë urdhri për arrestimin e Ilir Metës – ish-President i Republikës, ish-Kryeministër dhe ish-Kryetar i Kuvendit të Shqipërisë.
Nxitimi për ta arrestuar një vit përpara se të ngrihej akuza, dikë që në historinë e Shqipërisë ka mbajtur tre detyrat më të larta të shtetit si askush tjetër, mund të justifikohej vetëm nëse ai do të ishte kapur në flagrancë për tradhti kombëtare apo për ndonjë vrasje në kryerje e sipër.
Sado ta duam apo mos ta duam Ilir Metën si person, kemi detyrim shtetëror të ruajmë dinjitetin njerëzor të atyre që kanë qenë në krye të shtetit.
Skena e sotme në Paris me ish-presidentin Sarkozy tregon se si një vend mund të nderojë njëkohësisht drejtësinë dhe udhëheqësit e tij.
Hetimi i stërzgjatur dhe përfundimi i dosjes, siç po duket, me akuza për abuzimet e bashkëshortes së tij me një kartë krediti të një kushëriri nga SHBA, për biznesin e të cilit ata paskan lobuar në Tiranë, është një masakër juridike.
Nuk jam kundër që të hetohet dhe të gjykohet për këtë vepër penale, por për këtë nuk mund të arrestohej kurrë një vit më parë, pa asnjë rrezik për drejtësinë dhe pa funksion publik.
Ilir Meta është sot një qytetar i lirë, pa asnjë funksion shtetëror, përveç titullit formal të një partie që nuk ekziston realisht. Ai nuk përbënte asnjë rrezik për hetim apo gjykim në liri.
Unë nuk hyj tek ata që e konsiderojnë Ilir Metën si njeri të pastër nga korrupsioni.
Si gazetar kam ngritur shumë dyshime për të, dhe disa prej shkrimeve të mia mund të jenë edhe pjesë e dosjes së hetimit.
Por dosja e tij e dërguar në gjykatë është, përtej çdo gjëje tjetër, një dëshmi e paaftësisë profesionale të prokurorëve të SPAK, të cilët – edhe në rastin e Ilir Metës – nuk janë në gjendje të kërkojnë e të gjejnë afera serioze korrupsioni, dhe përfundojnë në çështje që lidhen me pazaret e gruas së tij për një kartë krediti në SHBA.
Kjo është një ngjarje shumë më e rëndë dhe më diskretituese për drejtësinë shqiptare se sa budallallëku i një polici në autostradë, apo vetpërmbajtja e munguar e Ilir Metës kur është përballur me urdhrin e ndalimit të lëshuar nga GJKKO dhe SPAK.
Prandaj, nëse dikush duhet të shprehë keqardhje për ndalimin e Ilir Metës, duhet të shprehë keqardhje për arrestimin e tij të panevojshëm, të pamotivuar dhe të pabazuar juridikisht.
Por mbi të gjitha, për frikën e gjykatave tona – nga shkalla e parë e GJKKO deri në Gjykatën e Lartë – që përsërisin si robotë vendimin për ta mbajtur në burg, sikur Ilir Meta të ketë në dorë të grisë deklaratat e bankave amerikane për të fshehur ndonjë krim.
Krahasuar me “korektësinë” që të njëjtat gjykata kanë treguar me Sali Berishën dhe dhëndrin e tij, të cilët i lanë të lirë pasi dosja u mbyll, edhe pse ajo është formalisht më e rëndë se ajo e Metës, tregon se drejtësia e re ka humbur çdo standard, çdo prioritet dhe mbi të gjitha, dinjitetin e saj.
Në vend të betejës kundër pandëshkueshmërisë, ajo është kthyer në një fushatë politike.
Ndaj, nëse sot dikush duhet t’i kërkojë ndjesë Ilir Metës, janë ata që kanë lëshuar jashtë çdo standardi urdhrin e arrestit dhe ata që e mbajnë ende në burg – jo ai polici në autostradë që kishte vetëm dy mundësi: ose ta linte Ilir Metën të arratisej dhe të mbetej pa punë, ose ta arrestonte dhe të duronte sharjet e tij nga nëna.
Turpi është i rëndë, por jo më i rëndë se turpi që Ilir Meta ndodhet sot në burg, ende pa u dënuar.
