Editorial Board
Kryetari i sapozgjedhur ndan Njujorkezët në dy grupe: të shtypurit dhe shtypësit e tyre.
Washington Post: Zohran Mamdani heq maskën
Një epokë e re e luftës së klasave ka filluar në Nju Jork, dhe askush nuk është më i entuziazmuar se “Gjeneralizimo” Zohran Mamdani. Mjafton të shohësh ndryshimin e karakterit të kryetarit të sapozgjedhur që nga fitorja e tij të martën.
Mamdani zhvilloi një fushatë pozitive, me sjellje të mirë dhe një buzëqeshje të përhershme që mbulonte një histori të gjatë deklaratash përçarëse e demagogjike. Njujorkezët që ndjekin politikën vetëm herë pas here mund të kishin besuar se ai thjesht donte ta bashkonte qytetin dhe ta bënte më të përballueshëm. Por pas fjalimit të fitores, ky interpretim u bë shumë më i vështirë.
Gjatë 23 minutave të zemëruara, të mbushura me politikë identitare dhe mllef, Mamdani hoqi maskën e qetësisë dhe e bëri të qartë se vizioni i tij politik nuk ka të bëjë me unitetin. Nuk ka të bëjë me t’u dhënë njerëzve mundësinë të ndërtojnë jetë më të mira për veten. Ka të bëjë me identifikimin e “armiqve të klasës” — nga pronarët që përfitojnë nga qiramarrësit, te “shefat” që shfrytëzojnë punëtorët — dhe më pas me shkatërrimin e tyre. Qëllimi i tij nuk është rritja e pasurisë, por shpërndarja e saj tek grupet e favorizuara. Fjala “zhvillim” nuk u përmend në fjalim, por presidenti Donald Trump u përmend tetë herë.
Në botën e Mamdanit, jetët e njerëzve mund të përmirësohen vetëm nga qeveria:
“Ne do të dëshmojmë se nuk ka asnjë problem aq të madh sa të mos mund ta zgjidhë qeveria dhe asnjë shqetësim aq të vogël sa të mos e marrë në konsideratë ajo.”
Turma, sigurisht, brohoriti. Por një njeri që mendon mund të pyesë nëse është e shëndetshme që institucioni që ka monopolin e dhunës të këmbëngulë se asgjë nuk është jashtë kompetencës së tij.
Thirrje të tilla vulgare gjejnë mbështetje të vërtetë në Nju Jork, ku strehimi i shtrenjtë është një problem real. Por duhet kuptuar se qiratë e larta janë rezultat i shumë ndërhyrjeve qeveritare, jo i mungesës së tyre. Lehtësimi i përkohshëm që do të vijë nga ngrirja e qirasë që ai premtoi për 2 milionë njësi banimi, do të çojë në më pak investime dhe, në afat të gjatë, në rritje të kostove.
Në ditët pas fitores, fjala e preferuar e Mamdanit është bërë “mandat”. Ai fitoi bindshëm dhe tani dëshiron të zbatojë axhendën e tij, nga ngrirja e qirasë te “kujdesi falas për fëmijët” dhe transporti publik pa pagesë. Megjithatë, si kryetar i bashkisë së Nju Jorkut, ai ka kompetenca të kufizuara mbi taksat dhe transportin. Për të rritur taksat, i duhet miratim nga shteti. Ekipi i tij i tranzicionit përfshin disa figura të njohura të politikës së Nju Jorkut që dinë si të manovrojnë në pushtet, por edhe ideologë të përkushtuar si Lina Khan, ish-kryetare e Komisionit Federal të Tregtisë.
Mamdani ishte kandidati i parë për kryetar bashkie në Nju Jork që mori më shumë se 1 milion vota që nga John Lindsay në vitin 1969. Një nga arsyet pse ai do të ketë kufizime të mëdha është se pikërisht mandati i Lindsay-t ishte një katastrofë për financat e qytetit — aq sa shteti u detyrua të vendoste kontrolle fiskale për të mos lejuar përsëritjen e një krize të tillë.
