Hashim Thaçi nuk ka pse e merr përsipër këtë histori i vetëm, dhe aq më tepër kur aleati kryesor i historisë së Kosovës, SHBA, është siç thonë shumë analistë amerikanë, në një karrige në radhë të dytë, në gjërat që po ndodhin në Ballkan.
Mero Baze
Shtypi ndërkombëtar dhe diplomatët e shteteve perëndimore, kanë folur më në fund më qartë rreth asaj çfarë rrezikon nisja e një procesi jashtë garancive amerikane, mes Serbisë e Kosovës. Shtypi amerikan ka bërë sot publik faktin se procesi lidhet me politikat e reja të presidentit Trump dhe atë që konsiderohet dëshira e tij për marrëveshje të mëdha.
Por ajo që është e qartë në gjithë perceptimin për diferencën mes diplomatëve të “racës” dhe burokratëve që hyjnë e dalin në zyrat e pushtetit, është se guximi për të shkuar te ndarja e kufijve, vjen nga fryma e re e politikës së Presidencës së Trumpit, ose më mirë të themi, nga mungesa e SHBA si violinë kryesore në zhvillimet në Ballkan.
Presidenti Hashim Thaçi po teston një fushë të minuar, pa pasur në duar asnjë pajisje garantuese për veten dhe popullin e vet. Ai ka me vete soditjen e disa apartiçkëve që thonë, “po ja dolët, shumë mirë”, por nuk ka pas garancitë që pati Kosova nga SHBA, kur u ul në Rambuje dhe në Kumanovë, për të ardhmen e saj.
Por ajo që është më e rëndësishmja në këtë histori, është se ndërsa SHBA ka marrë rol soditës, aleatët e saj europianë, pa të cilët Kosova nuk do të çlirohej kurrë, janë absolutisht kundër. Ky ka qenë mekanizmi që Milosheviçi shpresonte të fitonte betejën me Kosovën në vitin 1999. Ai besoi deri në fund se do përçante SHBA nga Europa dhe do t’ia dilte të ishte palë me njërën prej tyre. Nuk ja doli dot, falë shumë arsyeve, por mbi të gjitha, qartësisë së SHBA dhe Britanisë së Madhe për ta mbajtur Europën pas tyre në atë histori.
Sot kjo vemendje jo vetëm mungon, por dhe ndarjet janë shumë më të mëdha. Të rihapësh temën e kufijve të Kosovës sot, është të bësh një histori të re jo më për Kosovën, por për t’i ridhënë një shans Serbisë, t’ia nisë nga e para, në një moment të përshtashëm për të. Është një dashuri fallco në kohë të kolerës.
Hashim Thaçi nuk ka pse e merr përispër këtë histori i vetëm, dhe aq më tepër kur aleati kryesor i historisë së Kosovës, SHBA, është siç thonë shumë analistë amerikanë, në një karrige në radhë të dytë, në gjërat që po ndodhin në Ballkan.
Për ta bërë dhe më tragji-komike këtë histori, vijnë dhe sulmet e opozitës shqiptare. Të defaktorizuar tërësisht brenda vendit dhe të izoluar nga faktori ndërkombëtar, këta vazhdojnë të besojnë në përrallat që kanë shpikur vetë, siç është konspiracioni ndaj Sorosit edhe në këtë histori. Sulmet ndaj Thaçit nga e djathta në Shqipëri janë qesharake, pasi e lidhin këtë proces me shëtitjet e djalit të Sorosit, që ka qejf të fotografohet me udhëheqës në Ballkan.
Por në fakt, ky proces lidhet me ata që nuk fotografohen me udhëqësit tanë, si fjala vjen, dhëndri i presidentit Trump, dhe njerëz teknikë të administratës së tij, që kanë lehtësinë e padurueshme të thonë “shkoni deri ku mundeni” në këtë histori. Po të ishte për Soros, apo për të birin e tij, askush nuk do ishte shqetësuar. Problemi është se procesi po përballet jo me ndonjë interes të Sorosit, as me ndonjë interes real amerikan, por me mungesën e interesit të administratës së Trumpit dhe lehtësinë e rrezikshme të soditjes së kësaj situate.
Kjo është një arsye shumë më e fortë për të ndalur dhe për të qëndruar këtu. Ky proces mund të anullojë jo vetëm perspektivën europiane të rajonit dhe shqiptarëve, por dhe t’i japë dorë ekspasionit rus në rajon, duke dalë Rusia në karrigen e parë të bisedimeve.
Gjithçka që ka ndodhur deri më sot në Ballkan dhe çdo progres i bërë, është bazuar tek shpresa se po shkojmë në Perëndim. Kjo përpjekje na çon drejt shteteve etnike, drejt një historie të vjetër, të njohur dhe të dështuar. Tek lufta!
