Nga Anri Bala
Sot, si ditë pushimi dhe me një kohë të bukur, prisja të qetësohesha e të relaksohesha disi me “dhuratën” jo shumë të zakonshme të bërë së fundmi nga natyra, por nuk ishte e mundur, pasi teknologjia e informimit na “ndjek” gjithandej. Që pa gdhirë, mediat e gjithkund gjendura, e nisën ditën me lezhjanët e irrituar, që po protestonin duke rrethuar komisariatin e Lezhës, për t’i detyruar policët të lironin kryetarin e tyre të zgjedhur nga ata, sepse as nuk e imagjinoni se ishte fajtor!
Më erdhi pak çudi, për metodën jo shumë të zgjuar që këta besnik donin të bënin drejtësi, duke i kërkuar policisë të lironte të ndaluarit, sepse ishin të pafajshëm. U çudita, sepse as miqtë e kryetarit nuk ishin drejtësia dhe as policia nuk ishte drejtësia.
Të dyja palët e përfshira në “konflikt”, ishin askushi për të liruar apo burgosur politikisht, ligjërisht, drejtësisht dhe padrejtësisht. Ndaj, nuk e kuptoja se përse ishin aty përballë njëra tjetrës, kur nuk kishin asgjë kundra dhe asgjë të përbashkët?! U largova nga video e protestës me qëllimin e mirë, që t’i harroja të dyja palët, sepse çudia më e madhe në çdo vend tre ditë zgjat, ndërsa tek ne një ditë e gjysëm. A e dini pse? Sepse çuditë tek ne “nxitojnë” t’i zënë radhën njëra tjetrës.
Se di pse, por më hypi dëshira, që sot pikërisht sot, çudia e radhës të zëvendësohej me një lajm bombë: “Prangosen të gjithë hajdutët dhe grabitësit me anë të tjetërsimit, të “Gjirit të Lalzit!”
Eh moj ëndërr…
Ndoshta, kjo nuk do ishte një çudi që zgjat tre ditë, sepse do prodhonte çdo ditë, po aty, në atë vend, një çudi dhe një krim radhe të konsumuar. Të gjithë e kujtojnë me nostalgji ndoshta Gjirin e Lalzit, një humbëtirë, ku notonin e rreziteshin në diell “fakir fukarenjtë” si puna ime, që nuk kishin as makina, as para për një shezlong ose çadër, por me bukë e djathë dhe një dëshirë të madhe për ta bërë jetën më argëtuese, kalonin ditë e netë me çadra, në atë “perlë” të natyrës, jo shumë larg kryeqytetit.
Por për fatin e keq të “fukarait”, e pa syri i grabitqarit dhe sot ajo perlë, ashtu siç do perlë tjetër e këtij vendi, shumë shpejt u kthye në “mollë e ndaluar”. Aty qelbet vendi… nga mortaja ogurzezë që ka prodhuar ky vend! Edhe nëse mendon se mund të afrohesh, mos e bëj… sepse do të mallkosh veten nesër, kur ta shikosh si je katandisur, vetëm se u bëre palë sa andej këndej, për një copë bukë nga sofra e grabitqarit, që po ti, ua kishe shtruar me dhimbje dhe besnikëri. Ndaj, mos u afro, sepse je vite larg me lumturinë dhe babëzinë e tij.
Më kishte zënë gjumi dhe doja ta vazhdoja ëndrrën me sy hapur. Ju sula drejtësisë, që po na arrestoka një Fran, se paska tjetërsuar duke mashtruar bashkë me ca miq të tij prona të shtetit, pa na thënë, se sa është dëmi i bërë ndaj qytetarëve, se me ç’shikojmë, “Rana e hedhun” nuk ka lëviz… veçse në letra.
Ani mirë bëjnë, por me “Ranun e Xanme” të Gjirit të Lalzit, çfarë bëhet që është tjetërsuar, ndërtuar, pushtuar nga pushtat të të gjithë llojeve?!
Toka, dikur e askujt, sot ka tituj pronësie shtetarësh e ish shtetarësh, zyrtarësh e kollovarësh, ushtarësh dhe zullumqarësh të oligarkëve të mediave dhe atyre të heshtjes, tituj pronësie për të gjitha figurat më të errëta, që prodhoi politika në Shqipëri.
Tituj pronësie në emër të pjellave të tyre, që dikur nuk mund të ngrinin brekët dhe fshinin qurret, e sot kapardisen në majë të kështjellave, e nuk u merren mendt… që s’kanë, por të bëjnë ty të rrëzohesh në tokë nga dhimbja që ndjen në shpirt. Prandaj, vazhdoj çdo ditë të pyes lartë e poshtë: A ka ndonjë gjë të re nga Gjiri i Lalzit?!
Por me ç’po shoh, asnjë lajm nuk po marrë dhe asgjë të re nuk do ketë: Korbat nuk i’a nxjerrin sytë njëri tjetrit! Jam i trembur se do të dëgjojmë plot çudira, por kurrë lajmin që dëshiroj me shpirt, e që do të më lumturonte: Filloi “inkastrimi dhe sterilizimi” i gjithë rracës së kopilave politik nga drejtësia e sapolindur!/Tellalli
