Erve Luazole (Herve Loiselet) është një shtetas francez që jeton e punon në Shqipëri. Kur ishte student në vitin 1987 dëgjon në një radio një lloj propagande në frengjisht, anglisht e italisht. Ishte Radio Tirana.
U nis i vetëm me tren nga Nisa në Bari dhe nga Bari drejt Durrësit me anije.
“Isha i shokuar nga dy gjëra. Së pari, nga varfëria. Pyesja veten si ka mundësi që janë kaq afër Europës dhe kaq të varfër? Tronditja e dytë kishte të bënte me një ndjesi, se e njihja këtë vend. Më dukej shumë i afërt dhe mendimi i parë ishte se unë duhet të jetoja këtu”, shprehet Erve.
Më pas, shkonte e vinte, ndërsa në vitin 2003 vendosi të shpërngulej nga Franca. Bleu një shtëpi dhe mori me qira një zyrë, ku ushtron profesionin si “interior designer”. Fillimisht, mori leje 5-vjeçare qëndrimi dhe tani ka leje të përhershme.
“E kam në mendje që pse jo një ditë të marr pasaportë shqiptare, por unë nuk flas mirë shqip. Flas si një 5-vjeçar. Kam mësuar me vesh, por kuptoj mirë”, deklaron francezi.
Një francez mund të ketë disa shtetësi, nëse dëshiron. Në Francë, Erve ka prindërit dhe vëllanë. Këtu jeton i vetëm. Por, çfarë u thotë francezëve për shqiptarët kur shkon atje?
“Unë jam një ambasador i vërtetë. Shumë shokë dhe familjarë më vizitojnë në Shqipëri dhe mbeten të habitur. O Zot, sa mirë është këtu! Ata kanë dëgjuar shumë gjëra të këqija për Shqipërinë, por kur je këtu, ti je mirë, pasi natyra është e bukur, njerëzit shumë të këndshëm, kështu që ndihen rehat dhe të sigurtë. Është një vend i përkryer për të jetuar”, thotë Erve.
Një i huaj mund të blejë shtëpi në Shqipëri, por jo tokë bujqësore. I magjepsur nga jugu i Shqipërisë, në vitin 2005, Erve bleu një shtëpi në fshatin Qeparo. Të bësh biznes me shqiptarët është pak orientale, thotë ai.
Sipas Ministrisë së Brendshme, në Shqipëri jetojnë aktualisht rreth 12 mijë të huaj, të pajisur me leje qëndrimi.
Erve tregon se çfarë i pëlqen dhe çfarë jo në vendin tonë: “Mund të pish kafe, madje të firmosësh një kontratë në një kafene. Më pëlqen ky stil, pasi në Europë, në Francë, ne e harrojmë këtë mënyrë jetese. Atë mund ta gjejmë këtu, një jetë shumë natyrale.
Nuk më pëlqen fjala “me kismet”. Sepse “me kismet” do të thotë “ndoshta nesër”. Nuk ka “ndoshta”, ka “po” ose “jo”. Është e vështirë për një shqiptar të thotë “jo”.
Nuk më pëlqen edhe zhurma. Zhurmë në rrugë, boritë e makinave… As ata që bërtasin për Jemi ketu per lavatriçe dhe soba”./Top Channel
