Reldar Dedaj
Ringjallja e protestave partiake në Shqipëri është pasojë e një kompleksi të madh faktorësh dhe rrethanash. Klasa politike ka dështuar ta bëjë Shqipërinë shtetin dhe shoqërinë e dëshirave dhe ëndrrave të të rinjve tanë dhe për rrjedhojë as se ka çarë kokën qoftë edhe për një moment të vetëm që ta bënte të tillë. Por përsëri ka guximin dhe thërret qytetarët në sheshe. Dhe mirë bën sa ata ende vazhdojnë t’i përgjigjen thirrjes së saj. Me zjarrin kanë luajtur të gjithë, edhe disa politikanë, edhe disa media, edhe disa gazetarë. Ndërsa tani askush nuk dëshiron të marrë asnjë përgjegjësi.
Shfaqja në skenë të hapur e stratagjemave anti-amerikane në Shqipëri është pasojë e trimërimit dhe e karshëllekut që “talebanët” i bëjnë shtetit dhe opinionit shqiptar. Tani ata haptas po e sfidojnë jo më Shqipërinë si shtet, por edhe shoqërinë shqiptare në tërësi. Nga ana tjetër, një reagim i vaktë i të ashtuquajturëve analistë të medias, është thjeshtë një paaftësi e vërtetuar dhe e dëshmuar, është mungesë e vetëdijes dhe e guximit qytetar, është opurtunizëm, është papërgjegjësi.
Intelektualët tanë gjithnjë i gjen të gatshëm të përfshihen në debate dhe zënka politike, por nuk janë në gjendje të analizojnë një fenomen shoqëror, politik, botëkuptimor dhe ideologjik siç është çështja e anti-amerikanizmit shqiptar. Ky grupim, sado i parëndësishëm të jetë, përsëri mbetet i turpshëm dhe absolutisht i papranueshëm për civilizimin shqiptar, nëse më të vërtet do të kishte një të tillë. Analistë të ndryshëm, me ose pa karizëm në publik, shfaqen të gatshëm të përfshihen në zënka meskine, madje edhe duke treguar se kush me kë e kalon natën, por nuk janë të gatshëm të përballen me një sfidë të këtillë. Pse, a kanë frikë? Po. Shqipëria është e mbërthyer nga frika e radikalizmit politik. Mjafton të shkruash një shënim pesë radhë kundër “foltores” së Sali Berishës dhe aty do vësh re turma njerëzish të dëshpëruarish, që, duke lënë mënjanë fyerjet me libër shtëpie, betohen për thyerje gjymtyrësh dhe syrgjynosje.
Radikalizmi politik, i yshtur veçanërisht më shumë se askush tjetër prej tre dekadash nga Sali Berisha, është një frikë që i detronizon dhe asfikson mendjet e lira, që i bën njerëzit të struken. Sigurisht që është edhe një oportunizëm që buron nga mentaliteti i të nënshtruarit, nga mentaliteti i të jetuarit gjatë nën shërbim. Është edhe një dilemë, sepse në pikëpamje të ideve, janë të paktë ata njerëz që kanë qartësi në mendje rreth problemeve botëkuptimore, me të cilat përballet sot Shqipëria. Klasa intelektuale te ne nuk ka qenë në gjendje të identifikojë problemin e rrëshqitjes graduale të Shqipërisë në një shoqëri të prapambetur, me mentalitet anadollak, me prapambetje emancipuese dhe, natyrisht, me një terren shumë të përshtatshëm për radikalizëm politik.
Po na fyen dhe po na poshtëron çdo ditë Sali Berisha, si edhe ata të cilët në çdo paraqitje të tij publike afishojnë paditurinë dhe imoralitetin e tyre. Si është e mundur që Shqipëria të jetë kaq e padijshme, sa ta durojë në heshtje këtë injorancë, këtë rrugaçëri, këtë mediokritet të përbindshëm. Si është e mundur që Shqipëria, Partia Demokratike, mediat televizive dhe ato elektronike të mos kenë pasur më shumë se kaq dije, kulturë, moral, dinjitet dhe vlera njerëzore.
Është e vërtetë kjo që partitë politike në vendin tonë në të shumtën e rasteve janë vetë ato që i pjellin krizat, i rrisin, i zmadhojnë, hera-herës, i bëjnë të pazgjidhshme; por janë kriza që kundërmojnë, që u vjen era në tërë Europën dhe që e kthejnë në një gropë të zezë gjithë Shqipërinë. Por ajo që të bën përshtypje, që është unike, e veçantë, tipike shqiptare, është një lloj mekanizmi i brendshëm, një si mallkim i racës, i cili veçse gjeneron dhe prodhon kriza dhe ku askush se ‘çan kokën’ se çfarë po ndodh.
Kjo tregon se sa e pamëshirshme dhe e paaftë është kjo klasë politike. E cila, si gogoli, kërkon veçse kufoma njerëzore; duke sakrifikuar njerëz të varfër e të pashpresë që nuk kanë aspak lidhje me interesat e tyre. Edhe 7 korriku nuk është asgjë më shumë se një protestë private e Sali Berishës, i cili me të gjitha mënyrat po mundohet të bëjë bashkë hallet reale të qytetarit me hallet e veta. Por ata harrojnë apo vetë duan të harrojnë se nën damkën e non gratës amerikane, Sali Berisha, sado të mundohet nuk mund të jetë shpëtimi i shqiptarëve, por përkundrazi, ai, është halli që shqiptarët duhet të shpëtojnë prej tij./Liberale.al/
