Ishte një vajzë e verbër, që e urrente veten e saj, për shkak se nuk mundej të shikonte. Ajo i urrente të gjithë, përveç të dashurit të saj, që e donte aq shumë. Ajo thoshte vazhdimisht se, sikur të mundej të shihte botën, do të martohej menjëherë me të dashurin e saj.
Një ditë, dikush i dhuroi një palë sy dhe pas kësaj, ajo mundej që të shihte gjithçka, duke përfshirë edhe të dashurin e saj. Ky i fundit i tha: “Tani që mundesh ta shohësh botën, a do të martohesh me mua?”
Vajza u trondit kur pa që i dashuri, ishte edhe ai i verbër, dhe refuzoi të martohet me të.
I dashuri u largua me dhimbje, dhe më pas, i dërgoi një pusullë ku i shkruante:
“Vetëm, të lutem kujdesu për sytë e mi që t’i fala ty”.
