Historia e Moreno Torricellit është ajo e një burri që u bë mik me ‘shuplakën e erës’, duke vuajtur dhe duke ruajtur dhuratën e çmuar të këmbënguljes. Së pari në dhimbje, pastaj në rilindje. Në heshtje, ai zbuloi sekretin e një fillimi të ri, duke mësuar se si ta drejtonte drurin e shtrembër që e quajmë jetë.
“Fatkeqësitë u ndodhin të gjithëve, jo vetëm mua. Varet se si i përballon ato dhe si reagon.”
Torricelli fitoi gjithçka me Juventusin, duke ardhur nga ligat amatore. Një rrezik që Trapattoni e mori përsipër. Ai ishte zdrukthëtar dhe zbuloi potencialin e tij si futbollist i Serie A. Pastaj, pasi u tërhoq, iu desh të përballej me tragjedinë e gruas së tij Barbara, e cila ndërroi jetë në vitin 2010. Një leuçemi ia ndërpreu jetën.
LEXO EDHE:
Optimizëm te Torino, Ardian Ismajli pritet të rikthehet kundër Napolit
“Për shumë muaj, ndërsa luftonim sëmundjen, u përpoqa t’i qetësoja të gjithë, mbaja kaq shumë gjëra brenda. Nuk doja që ajo dhe fëmijët tanë të humbnin shpresën.”
-Torricelli, le të fillojmë nga fillimi. Ardhja jote te Juventusi duket si një përrallë e një njeriu të bekuar nga fati. Na trego për këtë.
Isha 22 vjeç dhe luaja futboll amator. Në mëngjes punoja si marangoz në një fabrikë mobiljesh dhe në mbrëmje shkoja në stërvitje. Ishte viti ’92 dhe Juventusi kishte shumë lojtarë të zënë me ekipin kombëtar në një turne promovues për Kupën e Botës në Amerikë, kështu që më thirrën mua dhe disa djem të tjerë për të luajtur disa ndeshje miqësore.
Për mua, të isha atje ishte tashmë një ëndërr. Trapattoni më pëlqente dhe zgjodhi së pari të më merrte në një turne në Japoni me ta dhe pastaj të më jepte debutimin tim në ligë. ‘Nëse nuk nënshkruajnë me Vierchouod, do të vë bast për djalin,’ tha ai. I kam borxh gjithçka. Ai pati guximin të vendoste një titullar të panjohur në Serie A.’
-Dhe si e priti dhoma e zhveshjes?
Epo, e kishin lexuar historinë edhe në gazeta. Baggio, me shaka, më quajti ‘Geppetto’ (një gdhendës druri i moshuar dhe i varfër). Dhe kjo është nofka që marr edhe sot. Për Trapattonin, një vendas i Brianzës si unë, unë isha ’emri i mirëfilltë’. Domethënë, zdrukthëtar.
-Po flasim për një fëmijë që hyri në një dhomë zhveshjeje plot me kampionë, a kishte ndonjë që të bëri të ndihesh pak i frikësuar?
Në fillim, po, isha pak i turpshëm. Nuk ishte bota ime, më duhej të mësohesha. Imagjinoni, brenda tre muajsh kalova nga një pagë prej 2-3 milionë liretash në një prej tetëdhjetë. Për shembull, u ndikova pak nga personaliteti i Viallit; mbërritëm së bashku, ai si kampion italian me Sampdorian, unë si një i panjohur. Pastaj, me kalimin e kohës, u bëmë miq. Mbaj mend që atij nuk i pëlqente të ngiste makinën, kështu që e merrja çdo mëngjes për ta çuar në fushë. Ai ishte si një vëlla për mua dhe një kapiten i shkëlqyer.
Moreno Torricelli dhe Zidane
-Kishte edhe një farë Zinedine Zidane…
Zizou mbërriti më vonë, i shoqëruar nga pak skepticizëm nga televizioni dhe gazetat. Ne i kishim shitur Viallin dhe Ravanellin dhe po vinim pas fitimit të Ligës së Kampionëve. Nuk e njihja Zidanen, por në seancën e parë stërvitore të gjithë mbetëm pa fjalë. Disa driblime dhe u nisëm. Shpërtheu e gjithë frika. E pamë njëri-tjetrin sikur të thoshim: ‘Nga cili planet vjen ky djalë?’.
-Edhe nëse i preferuari i tij mbetet Del Piero…
Sigurisht, për mua ai është një nivel më i lartë se të tjerët dhe jo sepse jam i anshëm. Unë dhe Alexi kaluam shumë kohë së bashku, pasi ishim ndër më të rinjtë në grup. Ai, megjithatë, ishte tashmë një kampion. Juve kishte paguar shumë për të, të gjithë flisnin për të si e ardhmja e futbollit italian. U lidhëm menjëherë, ai vinte rregullisht në shtëpinë time. Gruaja ime, e cila ishte parukiere, i priste flokët. Ai shpesh ndalonte në shtëpinë tonë për darkë dhe qeshnim shumë.
Po, Barbara. Një sëmundje e mori jetën në moshën 40 vjeç…
Një rast i tmerrshëm leuçemie. Pjesa më e keqe ishte t’ua shpjegoja fëmijëve të mi. Ata ishin 15, 11 dhe 10 vjeç. Mjekët më informuan se situata ishte serioze që në fillim, por fillimisht zgjodha të mos i tregoja familjes. Nuk doja që ata të humbnin shpresën.
-Dhe a e keni humbur ndonjëherë?
Mbaja kaq shumë gjëra brenda, duke u shtirur në shumë raste dhe duke i duruar të tjerët. Qaja vetëm; në shtëpi dhe në spital, ata kishin nevojë të më shihnin si të fortë. Ishte një përvojë e vështirë 10-mujore. Vetëm në ditët e fundit shpërtheva dhe i tregova gruas sime se cila ishte gjendja e saj e vërtetë.
-Futbolli i dha aq shumë, sa jeta ia kompensoi me interes…
Tragjedia u ndodh të gjithëve, jo vetëm mua. Varet se si e përballon dhe si reagon. Kam jetuar një përrallë në futboll, duke fituar shumë me Juven. Jashtë futbollit, kisha Barbarën, me të cilën kalova 20 vite të mrekullueshme dhe me të cilën pata tre fëmijë të mrekullueshëm. Nuk kam asnjë keqardhje.
-Pas vdekjes së gruas së tij, ai vendosi ta linte fare futbollin. Në atë kohë ai ishte trajner, por refuzoi disa oferta…
Po, pata një ofertë të madhe nga Crotone në Serie B, por si mund ta pranoja? Humbja e nënës së tyre ishte tashmë një goditje për fëmijët e mi, e lëre më të ndërroja shtëpi, qytet dhe të humbisja të gjithë miqtë e tyre. Tani do të kthehesha me kënaqësi në stol, ndoshta duke filluar me të rinjtë.
-Çfarë bën Torricelli sot?
Jam rikthyer tek ajo që bëja kur isha djalë, zdrukthëtar. Ndihmoj një zejtar vendas këtu në Luginën e Aostës dhe më pëlqen të ndërtoj kullotën malore për partneren time të re, Luçian. Ajo luajti një rol kyç në rilindjen time, më dha një dritë të re, duke hyrë në heshtje në jetën time. Ajo ishte gjithashtu shumë e butë me Ariannën, Alession dhe Aurorën. Për ta, nëna e tyre është dhe do të jetë gjithmonë një nënë”, tha ish-mbrojtësi që sot është 55 vjeç dhe ka luajtur 10 ndeshje edhe për Italinë. / La Gazzetta dello Sport
