je ndodhi një akt terrorist në sallën e gjyqit.
90% e komenteve të “bagëtive” që reagonin ndaj lajmit për vrasjen e gjyqtarit Astrit Kalaja ishin më pak a më shumë të njëjta:
1. “I lumtë dora atij që e vrau.”
2. “Mirë ia bëri që e vrau.”
3. “Kështu e meritojnë edhe të tjerët.”
Të gjithë ata që shkruanin kështu nuk e njihnin as gjyqtarin Astrit Kalaja, as dosjen gjyqësore të Shkodrës.
Burimi i konflikteve të pronësisë në Shqipëri nuk janë gjykatat, por ligjet e votuara në parlament, të cilat cenojnë të drejtën e pronës. Ato burojnë nga ligji famëkeq 7501, që ndaloi kthimin e pronave tek ish-pronarët dhe njohu zaptuesit si “tokë e xanun”.
Çfarë drejtësie mund të japë gjykata kur detyrohet të zbatojë një ligj që anon nga krahu i pushtuesve dhe jo i pronarëve?
Mjafton kaq për të kuptuar se konfliktet civile kanë rrënjët në parlament, jo në gjykatë.
Por problemi në Shqipëri është se politika ka ngritur frymën e urrejtjes ndaj drejtësisë, duke i bindur njerëzit se për gjithçka fajin e kanë gjykatat.
Sulmet ndaj gjyqtarëve programohen 24 orë nga Rama dhe Berisha në ekrane.
Turmat e militantëve që u shkojnë pas, helmohen nga vreri i tyre.
Sot, në mentalitetin e shqiptarëve, të gjithë janë të korruptuar dhe të inkriminuar.
Sipas tyre:
• gjyqtarët janë më të korruptuar se policët,
• policët më të inkriminuar se prokurorët,
• prokurorët më të pasur se mjekët,
• mjekët më kriminelë se doganierët,
• doganierët më milionerë se deputetët,
• deputetët më të korruptuar se gazetarët,
• gazetarët më mashtrues se ministrat,
• ministrat më të lidhur me mafien se të gjithë të tjerët.
Me pak fjalë, për turmën, vetëm pensionistët dhe të papunët janë të ndershëm.
Sipas kësaj turme të zheleve që komenton çdo ditë në rrjete, çdo njeri me profesion — jurist, ekonomist, arkitekt, politikan, arsimtar, mjek — patjetër duhet të jetë hajdut. Sipas injorantëve, padrejtësia zgjidhet me vrasje.
Kjo është gjendja më tragjike që mund të kalojë një shoqëri, sepse dallimin mes njeriut dhe kafshës e ndan logjika.
Dhe “kafshët” që dje komentonin pro vrasjes, nuk e kuptojnë se nga nesër, kushdo që do të përballet me drejtësinë, do të ndjejë pasojat e këtij atentati.
Çdo gjyqtar apo prokuror, kur të japë vendimin ose pretencën, do të kujtojë kolegun e tyre Astrit Kalaja, dhe peshorja e drejtësisë do të anojë nga i forti me kallash, e jo nga e drejta.
Fundja, edhe gjyqtarët, prokurorët, mjekët, policët janë qenie njerëzore, dhe nesër mund të kenë të njëjtin fat si Astriti.
Por do të ikin nga kjo botë duke u sharë nga turma e debilëve që as i njohin, por që mbajnë brenda vetes vrerin e indoktrinimit politik.
Dje Shqipëri humbi një gjyqtarë të drejtë,
Shoqëria humbi një mik besnik.
Mbesa e sapo lindur humbi një gjysh fusnik
Sot Astrit Kalaja po udhëton drejt banesës së fundit. Rruga duhej të ishte e mbushur me lule për drejtësinë dhe humanizmin që ai tregoi në jetë — jo me baltën e injorantëve që nuk e njohën.
Miguel de Cervantes shkruante në Don Kishotin e Mançës: “Të vdekurit nuk mund t’i mbrojnë dot as nderin, as emrin; turpi është për të gjallët që luftojnë me ta.”
