Çdo orë telefoni i Mulit merr emrin e një kandidati të ri për Tiranën nga të pavarurit.
Lista u shtua shumë.
Dhe sikur të mos mjaftonin gjithë ata, e ka propozuar dhe Leloja një.
— Si po shkon lista? — e pyeti Mulin.
— Po bëhen shumë — tha Muli. — Nuk e di si qenka ndarë kjo punë kështu. Gjithë ata që duan të kandidojnë nuk janë në PD, gjithë ata që janë në PD nuk duan të kandidojnë. Duket sikur ne në PD dimë një gjë që nuk e dinë këta jashtë PD.
— E vërteta është se e dimë që nuk fitohet — tha Lelo. — Por këta që vijnë nga jashtë s’e kanë problem. Këta duan të fitojnë garën të hyjnë në PD.
— E kuptoj — tha Muli. — Dhe kjo më duket e rrezikshme. E para që nuk zgjidhin punë për të fituar Tiranën, e dyta që na bëhen barrë në PD pastaj. Ndaj duhet bërë kujdes për atë që do vendosim.
— Mendoj se kriteri kryesor duhet të jetë që të mos kërkojë të hyjë në PD po humbi. Kemi boll humbësa, nuk na duhet dhe një më shumë — tha Lelo.
— Shumë e vërtetë — tha Muli. — Por fillimisht duhet të zgjedhim dikë, që të duket që e do Eniti dhe Doktori. I pari do japë lekët për fushatë, i dyti duhet të duket i gëzuar në fushatë, që të marrë ndonjë votë të mos dalim keq fare.
— Unë mendoj se deri tani shanset i ka Sonila Meço dhe ky Flor Binaj.
Kjo Sonila ka përparësi faktin që nuk ia kuptojnë dot programin po e tha me zë ose me shkrim, kurse ky Flori ka përparësi faktin që njerëzit mendojnë që e njeh mirë Edi Ramën se e imiton.
Unë mendoj se të dy e meritojnë, pasi të dy janë në bordero të Enit. Tani ai le ta vendosë nëse duhet burrë apo grua.
— Dakord jam — tha Muli. — Vetëm këtë Lubonjën na e fute kot, se ai mendon se te ka futur Doktori dhe e merr seriozisht.
— Nuk besoj — tha Lelo. — Ai, pa iu lutur gjithë Tirana që të bindet se ka shumicën, nuk kandidon.
