Mero Baze
Funerali dinjitoz i Fatos Nanos ka ngjallur reagime te një pakicë e vogël që kërkon të bjerë në sy brenda opozitës. Dhe është rast i mirë, kur thuajse gjithë Shqipëria është e bashkuar te homazhet dhe shprehjen e respektit, të bëhesh interesant duke bërë të kundërtën.
Në të vërtetë, kur e mendon pak më thellë, e vetmja kategori që ka arsye ta urrejë Fatos Nanon, është pjesa që i ka ikur jeta dëm duke qenë besnikë të Sali Berishës dhe kontribues të mbijetesës së tij në PD. Duke qenë se Nano dhe Berisha ishin binomi i gjysmës së parë të tranzicionit, tani kur Fatos Nano iku edhe fizikisht nga kjo botë, ata kanë arsye të urrejnë fatin e tyre të keq, që kanë 35 vite me Berishën në krye, pa asnjë perspektivë politike, të tallur nga shoqëria dhe të bullizuar si mbetjet e fundit enveriste.
Njeriu që ua bën më të rëndë fatin e jetës së tyre është shembulli i Fatos Nanos. Humbja e tij në vitin 2005 dhe largimi përgjithmonë nga politika është i vetmi argument që i lë pa gojë përballë kritikëve të tyre, që u thonë pse duhet të vdesë Sali Berisha në kolltukun e PD-së dhe jo në dhomën e tij të gjumit, ku e ka vendin në fund të moshës së tij.
Shembulli i jetës së Fatos Nanos i terrorizon. Ai u kujton gjithçka që nuk ka bërë dot idhulli i tyre, Sali Berisha, dhe gjithë arsyet përse janë në opozitë dhe në një pakicë drejt zhdukjes. Ai u kujton që pafuqia e tyre vjen nga fakti se idhulli i tyre, Sali Berisha, i ka lënë ata rrugëve, për të gjitha arsyet që ata urrejnë sot Fatos Nanon.
Është interesante, fjala vjen, se si ata i kujtojnë Fatos Nanos faktin që ka qenë i akuzuar për korrupsion, ndërkohë që burgu i tij është certifikuar si burgosje politike, ashtu si Berisha nuk e certifikon dot procesin ndaj tij përveç trushpëlarëve të vet.
Është interesante se si kujtojnë të thonë që Fatos Nano nuk ishte patriot dhe nuk e donte Kosovën, ndërkohë që është i vetmi që uli në një tavolinë edhe Rugovën edhe UÇK-në — dhe pas vdekjes, me unanimitet të plotë, pikërisht atë që s’e bën dot Berisha.
Është interesante se si i kujtojnë Fatos Nanos që kishte vese, ndërkohë që të qenit qytetar normal si gjithë të tjerët e bënte atë një figurë shumë më popullore se “puritani” i tyre i mbyllur në zyrë, që ka vesin e të përgjuarit të veseve.
Ata sot nuk vajtojnë për veset e Fatos Nanos, por për fatin e tyre, për idhullin e tyre, i cili – pikërisht pse nuk është si Fatos Nano – i ka lënë rrugëve, pa perspektivë për pushtet, duke i deformuar si qenie njerëzore dhe duke i bërë interesantë vetëm duke qëlluar me gur një arkivol, që në fakt kanë gjithë jetën që, falë idhullit të tyre, kanë dashur të ishin vrasës të atij që është brenda tij.
