Ikona e futbollit argjentinas dhe atij botëror, Mario Kempes, ka qenë për afro 1 muaj trajner i Lushnjës, e cila sponsorizohej në atë kohë nga Rrapush Xhaferri. Vetëm pak ditë më parë, ish-Kampioni i Botës ka nxjerrë në shitje autobiografinë e tij në Argjentinë, ku flet edhe për aventurën në Shqipëri. Kempes zbulon detaje të patreguara më para, nga mënyra se si erdhi, te problemet, debatet me Xhaferrin dhe arratisja. “VIP SPORT” zbardh më poshtë edhe rrëfimin e tij…
Rrëfimi i Kempes (Pjesa e parë)
“Pas kthimit në Belle Ville, pasi kisha mbushur 42 vjeç dhe më këpucët e varura në dollapin tim, dëshira për të vazhduar duke drejtuar ekipe u ringjall me një tjetër propozim ekstravagant: të drejtoja një ekip në Shqipëri, shteti më i varfër në Europë. Edhe një herë tjetër m’u desh t’i drejtohesha hartës për të mësuar ku gjendej ky shtet. Si erdhi kjo ofertë e çuditshme? Një person i quajtur Pëllumb Xhaferri – djali i një manjati financash, Rrapush Xhaferri, i cili administronte shuma të mëdha parash dhe një llotari e cila quhej “loja e piramidave”, një menaxhim i ngatërruar i cili u ofronte personave të përfshirë interesa përrallore për paratë e tyre, sikur të ishte magji – ishte pronar i një ekipi të kategorisë së parë, KS Lushnja, e cila luante në qytetin e Lushnjës, rreth 80 kilometra larg Tiranës, kryqeqytetit të Shqipërisë. Për të rritur imazhin e klubit, Pëllumbi ftoi një menaxher, Maurizio Montali dhe i kërkoi që t’i propozonte katër apo pesë emra trajnerësh të huaj. Asnjëherë më parë nuk kishte ndodhur që një klub shqiptar të kishte trajnerë të huaj. Ai i propozoi opsione të ndryshme, mes të cilave edhe timen. Pëllumbi më zgjodhi menjëherë, i emocionuar që mund të bashkëpunonte me idhullin e tij te Argjentina e Botërorit 1978. Siç më treguan kur shkova atje, ky tipi më adhuronte.
Udhëtova me vëllain tim, Hugon, i cili më shoqëroi si përgatitës atletik. Fillimisht u vendosëm në një hotel në Tiranë dhe të nesërmen udhëtuam drejt Lushnjës në një Mercedes Benz luksoz që drejtohej nga një djalosh shumë i ri me të cilin komunikonim në një italishte fillestarësh. Shumë shqiptarë flasin pak italisht për shkak të afërsisë gjeografike të dy vendeve. Për të përshkruar 80 kilometrat na u desh të bënim rreth dy orë udhëtim, për shkak të gjendje shumë të keqe të rrugëve, të mbushura me pellgje uji, praktikisht të shkatërruara, në të cilat ndeshëm shpesh barinj me tufa me dele apo lopë, si dhe karroca të tërhequra nga gomerë.
Sapo mbërritëm, në stadiumin e quajtur Abdurrahman Roza Haxhiu, surpriza e parë ishte se pashë tribunat e mbushura me njerëz. Dy apo tre mijë njerëz ishin mbledhur për të parë stërvitjen e parë. Në këtë moment me shpjeguan se në Shqipëri kishte një lloj “virusi” nga skemat finaciare për shkak të interesave të larta. Të gjithë jetonin me të ardhurat nga interesat dhe asnjë nuk punonte. Entuziazmi nga fitimet e siguruara lehtësisht kishte shtyrë shumë familje të bënin budallallëkun që të shisnin shtëpitë e tyre dhe të hidhnin të gjitha paratë që kishin në këto lloj skemash pa u menduar, pasi premtonin fitime astronomike. Rrugët dhe lokalet ishin gjithmonë të mbushura me njerëz që rrinin kot. Me kaq shumë kohë të lirë, shumë prej tyre përfitonin nga çdo lloj mundësie për t’u argëtuar, për shembull, të shkonin të shihnin stërvitjen e parë të trajnerit të ri argjentinas…”. (vip sport)
