Nga Akil Ylli
Zgjedhjet e pjeseshme lokale u mbyllen, e bashke me to dhe shpresa per te pasur nje alternative zgjedhore, ne zgjedhjet e ardheshme. Ylli i Shqupit u mbyt, ne kacekun e gajdexhive patrikot!
Partia, e cila qysh nga themelimi deshmoj, se i kishte vene si mision vetes, ti vere kazmen dhe shkatrroj me zell, gjithe pasurine e vene me stermund nga shqiptaret; ti rjepte ata financiarish; ti pergjakete e t’ju digjte vendit; te falte per pazare trojet e atdheut; ti ridhunonte e vriste perseri fizikisht, po e mbylle historin, duke valvitur flamurin e Sovranitetit. Ky eshte kulmi, è! Kush do te kete qene ai mendjendritur, qe ka thene, “Nacionalizmi eshte streha e fundit e maskarejve”? Paaa, i meçem paska kene o Zot!
Deri me 6 Mars, kushdo qe jetonte akoma me iluzionin e rreme, qe Shqupi mbarte brenda vetes “qeliza staminale” te mjaftushme, per tu riformuar, aq sa te perballej si alternative e besueshme, me 7 mars, kushedi sa here, do ta kete sha vedin me nane.
Ajo qe ndodhi me 6 Mars, ishte nje gjame elektorale, si per nga pjesmarrja, ashtu dhe nga rezultati. Opozita, perveç haxhiqamilsave, atyre ça kane ra prej fikut e sazexhinjve patriokot, nuk frymezon me askend. Se pjerdh ma kerkush!
Edhe kur mazhoranca terhiqet n’hije, ne menyre qe tu jape varexhinjve, popdhit te 2 Marsit, bravaxhinjve, mundesine ti fitonin keto zgjedhje, per te hequr sadopak, barren e zoterimit te te gjithe pushtetit legjistativ-egzekutiv, ata shkojne e rrisin me dy shifra, perqindjen e humbjes, ne krahasim me zgjedhjet e meparshme. Ku, kuu, per ta!
Por megjithate, edhe pse nje dite zije elekorale ne pergjithsi, e ne veçanti per opoziten, Shkodra ju a dha mundesine, te shprehnin triumfin haluçinante te fitores. Xhagajdure demokratikas, halldupe te gjithçfare llojit, te shoqeruar nga okestra e sazexhijte patriokot, ja moren a te keqen Kabase Sovraniste, sa çuditen dynjane. Shejtero Qoftlagun, bej lanet Kimeten, rrumpalle hesapi. As kur festohet, s’ja kane iden!
C’te themi mor aman, per Lulash ziun nashi!? Neqoftese e shohim Shqupin si veper letrare, me siguri e perket zhanrit te tragjikomedis. Tani pas çarjes se madhe, Lulashit, automatikisht i mbet n’dore, personazhi komik. Atij tjetrit, s’ka Perendi qe ja zhgul, talentin tragjik!
Lulash qyqarit, do ti kete sygjeruar ndokush,”ndrroje ate dreq pllake gramafonit e hiq dore se thirruri “fitore”. Nje ti thene e nje te bere. Por si pune Lulashit, e katranosi edhe me perdreq. Slloganin “fitore”, e zevendesoj me, “s’kam humbur kurre”. Pike e zeze!
Mirpo, trashigimnija politike, eshte trashgimni politike, dhe s’eshte e mundur qe ta ndryshosh. Nje ta lene Lulashi, fap fluturim n’hava e kapi Qoftlargu. Ja nxorren bythen, duke e perdorur ne Shkoder.
Ka mbetur dallkauku, si peshku n’zall. Ate qe e mbante per dore, e braktisi sapo e shtrenguan, ata te rruges se Elbasanit. Ketyre te fundit, kaq ju duhej. Te merte bravat Lulashi, vulen po, se po, por se si e qysh do ti mbaje, as qe ju intereson fare. Liçencen per tu deklaruar bashkpunetor, ja kane dhene ta perdore, si te doje. Pastaj çfare ndodh me vone, a eshte i zoti ti mbaje ti mbaje çelsat, apo do ti japin t’shtymen, ata qe ka rrotull dhe i merr dikush tjeter, kjo eshte pes me hiç. Per ta, misioni quhet kapitull i mbyllur.
Po ç’qare paten ne, nga gjithe kjo zullumhane? Natyrisht, kjo pyetje, ashtu siç eshte shtruar, s’krijon veshtiresi aspak per t’ju pergjigjur, por eshte mese e nevojshme per nje kategori njerezish, qe ju blun mullini me vonese e hala bejne duan e Shqupit.
Ajo qe perfitojne shqiptaret, eshte ngjitja e stekes se demokracis, nje nivel me larte, hedhja ne koshin e plehrave te historise, te nje klase politike, qe per 30 vjet i ka nxjerre ujin e zi Shqiperis. Mund te rreshtosh dhe plot qare te tjera, por kaq del e tepron. E mira, ska fund!
Per te qene te sinqerte, duhet te themi dhe ate, qe ky soj ortekut, pa ndihmen e rruges se Elbasanit, zor se luante vendit. Sigurisht, do ti leviznim gjerat, dhe ne vete, por kurre keshtu, ne menyre kaq te vrullshme. Na e marrin me ngè, knaqna me hapin e evolucionit!
Kete ekuacion logjik kaq te thjeshte e kuptojne dhe qyskixhinjte, haxhiqamilsat e gernetaxhijnte patriokot, è! Nuk eshte çeshteje neuronesh, jane probleme karakterit. Keta i ka gatuar Zoti ashtu, s’ju gjehet dermani. Kane qene, jane, e do te jene! Po shyqyr, s’çojne ma peshe n’knadar!
