Arkeologët detarë francezë kanë zbuluar një strukturë mbresëlënëse nënujore pranë brigjeve të Bretanjës, që daton rreth vitit 5,000 para Krishtit dhe konsiderohet vepra më e madhe nënujore e gjetur ndonjëherë në Francë. Është një mur guri rreth 120 metra i gjatë, i cili sot shtrihet nën 9 metra ujë, por në kohën e ndërtimit të tij ndodhej në vijën bregdetare, midis vijave të baticës.
Shkencëtarët vlerësojnë se muri është ndërtuar ose si një kurth për peshqit ose si një argjinaturë mbrojtëse kundër rritjes graduale të nivelit të detit. Kur u krijua, në majën perëndimore të Bretanjës, në ishullin Ile de Seine, toka ishte shumë më e madhe në sipërfaqe sesa është sot, pasi ishulli është tkurrur në mënyrë drastike gjatë mijëvjeçarëve. Struktura është mesatarisht 20 metra e gjerë dhe dy metra e lartë, ndërsa në intervale të rregullta zhytësit kanë identifikuar gurë të mëdhenj graniti të drejtë – monolite – që dalin në dy rreshta paralele. Sipas arkeologëve, këto monolite fillimisht u vendosën në substratin shkëmbor dhe më pas muri u ndërtua rreth tyre me pllaka dhe gurë më të vegjël. Nëse ishte vërtet një kurth për peshq, gurët e drejtë ndoshta mbështetnin një lloj rrjete të bërë nga degë dhe dru, e cila mbante peshqit ndërsa deti tërhiqej.
Me një masë totale të vlerësuar në 3,300 ton, muri konsiderohet vepër e një komuniteti të shumtë dhe të organizuar . Fakti që u ruajt për rreth 7,000 vjet sugjeron se ishte një strukturë veçanërisht e fortë. Siç shpjegon arkeologu Ivan Paiger, ai u ndërtua ose nga një shoqëri gjuetarësh-mbledhës që kishte filluar të vendosej përgjithmonë në zonë, ose nga popullata neolitike që mbërritën në Bretanjë rreth vitit 5,000 para Krishtit.
Studiuesit vlerësojnë se ka pasur një transferim të njohurive në nxjerrjen, prerjen dhe transportimin e gurëve midis popullatave më të vjetra mezolitike dhe fermerëve neolitikë që pasuan. Zbulimi u bë pas studimit të hartave të thellësisë nënujore me teknologji moderne radari nga gjeologu Yves Fouquet. Në gazetën franceze Le Monde, struktura e drejtë që bllokonte një luginë nënujore nuk mund të ishte një formacion natyror. Zhytjet e para u zhvilluan në verën e vitit 2022, por hartëzimi i plotë u bë dimrin pasardhës, kur bimësia detare ishte tërhequr.
Siç thekson studimi, braktisja e një zone që ishte zhvilluar nga një shoqëri e organizuar mirë, e kombinuar me rritjen e shpejtë të nivelit të detit dhe braktisjen e objekteve të peshkimit dhe banimit, ka të ngjarë të jetë ngulitur thellë në kujtesën kolektive të njerëzve, duke u shndërruar në një legjendë gjatë shekujve.
Burimi: Protothema.gr
